Braziliaanse lambada - Huilen is verdwenen

In 1976 bracht de beroemde muzikant en zanger uit Pará, Pinduca, een versie uit getiteld Lambada (zoals sambão) met nummer 6 op de LP. Zoals bekend was het het eerste nummer in de geschiedenis van de Braziliaanse populaire muziek.

Na jaren van succes en exploderen deze musical in de noordoostelijke regio en aan kracht winnen in de hele zuidelijke regio. En ten slotte heeft muziek tot op de dag van vandaag de dansacademies gewonnen. Succes over de hele wereld was de verantwoordelijkheid van Franse zakenlieden.

Wat zeker is, is dat Franse zakenlieden investeerden in lambada-muziek, evenals de zanger, de Braziliaanse zanger Loalwa Braz Vieira, hoofd van de muziekgroep KAOMA. Op deze manier lanceerde de KAOMA Group in 1989 zijn succes “Chorando se foi. De lambada die dat jaar in Europa werd gelanceerd, was succesvol in Europa zelf en andere continenten.

Franse zakenlieden pasten zich aan op het Boliviaanse ritme "Clorando se foi", het werd destijds de grootste hit in de muziekwereld. Over de hele wereld werd lambada een groot succes en in korte tijd was het aanwezig in films en praktisch alle auditoriumprogramma's, zelfs in soapseries. Het was de tijd van de grote wedstrijden en shows. De behoefte aan de show zorgde ervoor dat de dansers choreografieën, bochten en acrobatiek creëerden op het ritme van de lambada.

In 1985 besluit Loalwa Braz Vieira in Parijs te gaan wonen na de show Brésil en Fête in het Palais des Sports. En dat na het houden van een wedstrijd om een ​​zanger te kiezen voor een lambada-groep, Loalwa toetrad tot de band Kaoma, een groep die duurde van 1989 tot 1998, toen het zijn laatste album in Europa uitbracht. Loalwa stopte nooit en bleef in het Portugees zingen, terwijl ze het ritme door de wereld van lambada bleef leiden.

Loalwa componeerde en zong drie nummers voor de filmindustrie; twee nummers in de film Le Roi Desperados - geproduceerd door de Franse televisiestudio - en uitgevoerd met het London Philharmonic Orchestra, in de soundtrack van de film Dis-moi oui; geregisseerd door Alexandre Arcady en met muziek van Philippe Sarde.

Hij volgde zijn solocarrière en leidde ook zijn bedrijf Braz Brasil Produções, dat zich toelegt op de verspreiding van Braziliaanse kunst over continenten. In 2011 bracht hij een nieuw soloalbum uit, Ensolado, met medewerking van artiesten uit Afrika, het Caribisch gebied en Latijns-Amerika. Toen hij naar Parijs verhuisde, ontmoette hij een Fransman met wie hij twee kinderen kreeg.

Na een aantal jaren in Europa te hebben gewoond, besloot de Braziliaanse zangeres Loalwa terug te keren naar Brazilië en opende ze een pension in Saquarema, in de regio Lagos, in Rio de Janeiro.

In de vroege uren van 19 januari 2017 vielen bandieten de boerderij binnen om een ​​overval te plegen, die Loalwa probeerde te stoppen. Tijdens de actie schreeuwde ze meerdere keren om hulp, wat werd gehoord door lokale medewerkers, maar de criminelen wisten te ontsnappen en namen de zangeres mee in haar eigen auto. De politie werd op de hoogte gebracht, begon met zoeken en vond het lichaam in de uitgebrande auto op de ochtend van dezelfde dag, op Estrada da Barreira, in het district Bacaxá. Uit politie-informatie blijkt dat:

"De klacht die tot de veroordeling leidde, gaf aan dat de zangeres sliep in de herberg toen de drie inbraken in de slaapkamerdeur en haar aanvielen met stokken, messlagen, trappen, stoten en haar ophingen, terwijl Loalwa om hulp riep". En zijn lichaam werd verkoold gevonden in zijn auto.

Loalwa's stem zal voor altijd schitteren, waar hij ook is, en Lambada zal zijn naam over het halfrond dragen.

Toen Loawa wakker werd van trappen en stoten, schreeuwde hij verschillende keren om hulp. Zijn gekreun en geschreeuw kon geen vrijheid krijgen. En dus, Chorando se Foi, onze lambada-zangeres.

Verbrand in haar eigen auto viel de stem van de Braziliaanse lamba stil in het gekreun van pijn dat alleen een Braziliaan de diepte kent die de ziel bereikt, en huilend was het weg.